Aangekomen op de luchthaven, en wachtend op ons vliegtuig , hebben we even de tijd om te bekomen van broeierig Bujumbura en bij wijlen heftig Giheta.
Deze week is voorbij gevlogen. De verstandhouding in de groep was uitstekend. Onderling was er nooit een moment van wrevel geweest – op zich al een prestatie voor zo’n groep.
Wim en Patrick voerden zonder morren alle herstellingen uit en staken, waar nodig, overal een handje toe en voerden ondertussen verder de inrichting voor tandheelkunde uit.
Nathalie zette de sterilisatie en de voorraadkamer al naar haar hand en leidde ondertussen Suzanne, onze lokale verpleegkundige, op voor assistentie in het ok. Volgende week zal ze zich moeten waarmaken.
En alles werd op de gevoelige kaart vastgelegd door Kurt. Dat Belooft ! Gekruid met zijn fijne humor.
Julie trekt goed haar plan. En als het even moeilijker gaat, dan kan ze zich daar vrij snel overzetten, mede dankzij de zorgen van de moeders onder ons.
Hilde zien werken met de kinderen op de consultatie en in de blindenschool voegde ze een extra dimensie toe aan deze missie. Strabismechirurgie onder lokale anesthesie in Giheta. De eerste stap is gezet. Onze gezamelijke ok-voormiddag zaterdagochtend was een mooie afsluiter van een weekje chirurgie in B.
Marnix haalt bij ieder van ons het beste naar boven en geeft hierbij met verve het voorbeeld.
Ieder van ons vraagt zich af waar hij de energie blijft halen.
Twee maal dienden we afscheid te nemen. Eerst van Wim. Spijtig dat hij al na enkele dagen moest vertrekken , maar zijn werk was “af” en we hebben er dagelijks dankbaar gebruik van kunnen maken.
Dominiek en Griet . Ook zij werden onmiddellijk gemist op de consultatie, en daar buiten. Hun organisatietalent en werkijver, in soms moeilijke omstandigheden, werden gesmaakt.
We wensen Caroline, Nathalie, Julie en Patrick een boeiende verderzetting van het werk. En aan deze dames , leg onze Patrick een beetje in de “watte”, want hij moet nadien nog een week verder werken, met onze Franstalige collega Jean Marie Henri . Veel succes.
Met toch wat spijt in het hart, en met de kriebels om terug te komen naar Giheta, nemen we afscheid van Burundi.
Ook als is het soms in moeilijke omstandigheden, we hebben het gevoel dat we hier iets kunnen betekenen. Deze ervaring maakt dat we onze dagdagelijkse problemen kunnen relativeren.
Steven Van Slycken en Hilde Deconinck