Deze morgen gewekt door een luide mannenstem die het fijn vond om rond 5:00 uur de hele cité uit zijn bed te zetten door luid ‘mama wee” te zingen door een parlefoon. God mag weten wat het wil zeggen, alhoewel ’t zal God wel niet zijn, want het was de zieltjeswinner van één of andere sekte. Onze biologische klok tikt hier ook duidelijk anders dan in België. ’s Morgens dus bij het ochtendgloren (en dat is hier dus tussen 5 en 6 uur) uit de veren en ’s avonds, dus nu, rond 21 uur elk in ons bedje in een andere communauteit, kwestie van de kat niet bij de melk te zetten, nietwaar ? Vanuit mijn bed, vanonder een muskietennet en in een piepkleine kamer, onder mijn lampje dat ik vandaag dank zij een klein zonnepaneel heb opgeladen, bericht ik jullie elke dag vanuit Kasongo Lunda.
En wat die aktiviteiten betreft, daar is geen gebrek aan. Ik denk dat Eva en ik al bijna heel Kasongo-Lunda op consultatie hebben gehad en dat we ze ondertussen ook allemaal van binnen en van buiten hebben gezien. Ze hebben zowat allemaal pasi a cati ( voor de muggenzifters, dit is Kyaka en ik heb het geschreven zoals ik het hoor, maar dat is waarschijnlijk niet 100% correct, waarvoor mijn excuses). Soms lijkt het wel dat hoe meer patiënten we zien, hoe meer er bij komen …
De cataract operaties zijn ondertussen ook uit de startblokken geschoten en de eerste patiënten zagen dank zij Luc en zijn uitgebreide ondersteuning (Annelies en Johan) sedert lang terug het Congolese licht. Omwille van een onweer ging het licht deze namiddag ook eventjes echt uit boven Kasong-Lunda en moesten de OK werkzaamheden noodgedwongen worden gestaakt wegens te weinig licht, iets waar gynaecologe Eva en ikzelf weinig last van hadden aangezien we met een piepklein lampje toch maar in piepkleine gaatjes moeten kijken. Cati, cati (recht voor je uitkijken) terwijl je oog geopereerd wordt, stilliggen op een operatietafel het is niet aan elke Congolees gegeven … En als je voorbereidend de ogen indruppelt en je tegen het vrouwtje in kwestie zegt dat het zal pieken en ze blijft het voortdurend herhalen ‘ca piek’, ‘ca piek’, ‘ca piek’ ook als ze naar de operatietafel stapt, dan ontsnapt je ondanks de vele hindernissen toch een glimlach of kan je nauwelijks de slappe lach onderdrukken. Jullie geloven het misschien niet maar we hebben hier zelfs de tijd nog niet gehad om eens rond te kijken in het ziekenhuis, of in de cité, laat staan om eens rond te rijden, alhoewel we daar wel eventjes genoeg van hebben na de helse tocht naar hier. À propos, de brandkast is nog altijd niet open en zelfs de instructies van onze lei(ij)der Frank kunnen daar niets aan verhelpen. Doodmoe kruip ik nu maar weer onder de lakens, terwijl de nacht al lang is gevallen terwijl het zeker nog 25 graden buiten is (kwestie van jullie wat jaloers te maken). Als ik de gelukkige gezichten zie van de dikke drommen patiënten weet ik dat wat we hier doen de moeite waard is!
Sabine en Johan
